6. برکت و عظمت ولایت علی(ع)<\/h2>

هم او می گوید:

«
روزی آقا در ارتباط با ولایت و عظمت آن فرمودند: در نجف یا کاظمین یکی از
آقایان قریب 10 یا 15 نفر از اهل علم را برای ناهار دعوت کرده بود ولی
فرستاده آقا اشتباهاً طلاب یک مدرسه را که قریب 60-70 نفر بودند دعوت کرده
بود. وقتی میهمانان آمده بودند وی دیده بود گذشته از این که جا برای نشستن
آنها کم است غذا نیز خیلی اندک است، بی درنگ به ذهنش خطور کرد که آیت الله
حاج شیخ فتحعلی کاظمینی را از جریان با خبر سازد.

 

وقتی
خبر به آقا رسیده بود فرموده بود: دست به کار نشوند تا من بیایم. تا اینکه
ایشان تشریف می آورد و می فرماید: یک پارچه سفید آب ندیده برایم بیاورید.
و ظرف برنج را وارسی کرد و سرپوش را برداشته و آن پارچه را به جای سرپوش
می گذارد و می فرماید: حال ظرفها را به من بدهید، من غذا می ریزم و شما
تقسیم کنید، و مکرر می فرموده است:

 

« ها علیّ (ع) خیر البشر، و من أبی فقد کفر: هشدار، که علی علیه السلام بهترین

انسانهاست، و هر کس [ولایت او] را نپذیرد[ به خدا ] کفر ورزیده است.

                                                                                                               
 بحار الانوار، ج26، ص306، روایت 66 و 68 »

تا اینکه به شرافت مقام شامخ علی علیه السلام تمام میهمانان را از آن دیگ غذا داده بود و هنوز طعام دیگ به آخر نرسیده بود ».

 

 

 آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم. »

 

7. ارزش کار خالصانه

باز آقای قدس می گوید:

« روزی آقا در رابطه با پاداش عمل صالح اگر چه اندک باشد، فرمود:

یکی
از علمای نجف روزی در مسیر راهش به فقیری یک درهم صدقه داد ( البته بیشتر
ازآن نداشت ) شب در خواب دید او را به باغی مجلل و دارای قصری بسیار عالی
و زیبا دعوت کرده اند که نظیر آن را کسی ندیده بود. پرسید این باغ و قصر
از آن کیست؟ گفتند: ازآن شماست تعجب کرد که من در برابر این همه تشریفات،
عملی انجام نداده ام. به او گفتند: تعجب کردی؟ گفت:آری. گفتند: تعجب نکن. این پاداش آن یک درهم شماست. که خالصانه و با حسن عمل انجام گرفته است. »

8. توجه امام زمان (عج) به شیعیان واقعی

و نیز می گوید:

«
روزی آقا فرمودند: دکتری متدین اهل ولایت و شیعه مدتی در صدد پیدا کردن
یاران حضرت حجت علیه السلام می گشت حتی می خواست اسامی آنها را بداند.
روزی در مطب خود که در خانه اش قرار داشت تنها نشسته بود، شخصی وارد شد و
سلام کرد و نشست و فرمود: حضرت آقا، یاران حضرت حجت علیه السلام عبارتند
از... و شروع کرد به شمردن نامهای آنان و تند تند همه را نام برد و نام
یکی نیز « بهرام » بود. به هر حال در طول چند دقیقه همه سیصد و سیزده نفر
را شمرد و گفت: اینها یاران مهدی (عج) می باشند و بلند شد و خداحافظی کرد
و رفت.

دکتر می گوید: او که رفت من تازه به خودم آمدم که این چه
کسی بود؟ و آیا من خواب بودم یا بیدار؟ از همسرم که در اتاق مجاور بود
پرسیدم: آیا کسی با من کاری داشت و پیش من کسی آمد؟ گفت: آقایی آمد و تند
تند حرف می زد. دکتر می گوید: تازه فهمیدم که من خواب نبودم و او از افراد
معمولی نبود. »

9. حیات اولیای خدا

هم او می گوید:

«
روزی آقا فرمود: جنازه یکی از مردان پاک را ( به نظرم فرمودند: گیلانی
بود.) به نجف می بردند، یک نفر قرآن خوان هم اجاره کرده بودند که تا مقصد
همراه جنازه برود و قرآن بخواند، شبی از شبها همه از خستگی به خواب می
روند و قاری مشغول خواندن سوره مبارکه «یس» می شود و هنگام قرائت آیه
کریمه ( ألم أعهد إلیکم یا بن آدم ) لفظ «اعهد» را آنطور که باید ادا نمی
کند و چند بار آن را تکرار می کند، ناگهان از داخل تابوت می شنود که آن
مرد خدا دو یا سه بار با بیانی شیرین و با تجوید درست و قرائت این کلمه را
ادا می کند. رعشه بر بدن مرد قاری می افتد که آدم مرده آن هم چند روز از
فوتش گذشته چگونه شنید که من در اداء آیه کریمه مانده ام و با بهترین طریق
قرائت و تجوید آن را به من یاد می دهد. روحش شاد! »

10. تهذیب نفس، شرط درک خدمت امام زمان (عج)

حجة السلام قدس می گوید:

«
روزی آقا فرمودند: در تهران استاد روحانیی بود که لُمعَتین را تدریس می
کرد، مطلع شد که گاهی از یکی از طلاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی
نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی
چاقوی استاد ( در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی
کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه
داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه
بچه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می
شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز
تمام نمی شود.

روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:

«
آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید،
بچه ها چه گناهی دارند. » آقا یادش می آید و تعجب می کند که آن طلبه چگونه
از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او
با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما
کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلم است که شما با جایی
ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان(عج) مشرف می شوید؟

استاد
اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرف خود خدمت آقا را به او
بگوید. استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرف شدید، سلام بنده را
برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرف به حقیر
بدهند.

مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم
از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به
جهت طولانی شدن مدت، صبر آقا تمام میشود و روزی به وی می گوید: آقای عزیز،
از عرض پیام من خبری نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می
کند. آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون
شما قاصد پیام بودی ( و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین )

آن
طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما
وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم. »

منبع: پایگاه آیه الله العظمی بهجت فومنی